Hiçbir şey yoktu, sadece duvarlar vardı. Yıkılmayı bekleyen
duvarlar. İnsanız biz hep daha fazlasını isterdik ama. Durmak bilmezdik. Yıktıkça
duvarları geriye bakmazdık.Geride kalanların değerini bilmezdik.
Bizi dinlemeyen insanlar vardı, duyup da dinlemeyenler. Dinler gibi yapıp duymazlıktan gelenler. Bizi anlamayanlar vardı. Farklımıydım beklide. Farkı olmak kaderimiydi neydi. Anlamak çok zor. Kırılmak bu kadar mı kolay ya da kırmak. Bilinmezdi. Çoğu bilmezdi. Bildiğini bilmezdi.
Giderlerdi hep. Buradayken bile giderlerdi. Anlayamazlardı seni. Senin kelimelerin renklerle ifade edilirken onlar görmezdi. Siyah beyaz görürlerdi.
Yalnızdı hep yalnızdı. Biri yaklaşınca iterdi. Korkardı. Renklerinin çalınmasından korkardı. Korkmasının hep bir sebebi vardı. Renkler değerliydi. Siyah kuvvetliydi çünkü. İçine ne renk karıştırırsan karıştır o yine hep siyahtı .O da renklerini vermekten korktu siyaha dönüşmekten korktu.Aslında hep içinde bir siyah vardı.O siyahlıktan renkler oluşurdu.
Anlamsızdı. Onun için bazen her şey anlamsızdı. Siyah yoktu beyaz yoktu hiç birşey yoktu. İfade edemezdi duygularını. Herkes bir dili konuşurken o konuşamazdı. O görürdü sadece görürdü. Boyardı gördüklerini. En güzel renklerle. Kimse onun gördüğünü göremezdi hep bu yüzden kaybetti.
Değer neydi neye göre değerliydi. O bilirdi. Onun bildiğini başkası bilmezdi. Köprüler yapar yaptığı köprüleri taşır sonrada yıkardı. Karşısındaki aynayı görmek istedi. Aynada yalnız olmadığını göstermek istedi. Yapamadı. Hiç bir zaman yapamadı.
Basitti cümleleri. Basit olmalıydı. Kimsenin bilmediği bir dilde düşünürdü. Cümleleri basit olmak zorundaydı. Çaresi yoktu. Zaten bu yüzden hiçbir zaman yazamadı. Ölmek değildi çaresi. Mezar taşını yapmak değildi. Mezarları anlatırdı. Ölüleri anlatırdı. Diriltmek isterdi onları. Onların renklerinin olduğunu bilirdi.
Yapamazdı hiçbir zaman kendi gibi olamazdı. İtilirdi. Düşerdi. Bıkardı. Yorgundu yorulmuştu. Yardım edeni yoktu. Yorgun olduğunu bilen yoktu. Yoran çoktu.
Biterdi. Günden güne biterdi. İskambil kartlarıyla yaptığı kalesi hep yıkılırdı. Rüzgar güçsüzdü. Çözmedi. Çözemedi…
Bizi dinlemeyen insanlar vardı, duyup da dinlemeyenler. Dinler gibi yapıp duymazlıktan gelenler. Bizi anlamayanlar vardı. Farklımıydım beklide. Farkı olmak kaderimiydi neydi. Anlamak çok zor. Kırılmak bu kadar mı kolay ya da kırmak. Bilinmezdi. Çoğu bilmezdi. Bildiğini bilmezdi.
Giderlerdi hep. Buradayken bile giderlerdi. Anlayamazlardı seni. Senin kelimelerin renklerle ifade edilirken onlar görmezdi. Siyah beyaz görürlerdi.
Yalnızdı hep yalnızdı. Biri yaklaşınca iterdi. Korkardı. Renklerinin çalınmasından korkardı. Korkmasının hep bir sebebi vardı. Renkler değerliydi. Siyah kuvvetliydi çünkü. İçine ne renk karıştırırsan karıştır o yine hep siyahtı .O da renklerini vermekten korktu siyaha dönüşmekten korktu.Aslında hep içinde bir siyah vardı.O siyahlıktan renkler oluşurdu.
Anlamsızdı. Onun için bazen her şey anlamsızdı. Siyah yoktu beyaz yoktu hiç birşey yoktu. İfade edemezdi duygularını. Herkes bir dili konuşurken o konuşamazdı. O görürdü sadece görürdü. Boyardı gördüklerini. En güzel renklerle. Kimse onun gördüğünü göremezdi hep bu yüzden kaybetti.
Değer neydi neye göre değerliydi. O bilirdi. Onun bildiğini başkası bilmezdi. Köprüler yapar yaptığı köprüleri taşır sonrada yıkardı. Karşısındaki aynayı görmek istedi. Aynada yalnız olmadığını göstermek istedi. Yapamadı. Hiç bir zaman yapamadı.
Basitti cümleleri. Basit olmalıydı. Kimsenin bilmediği bir dilde düşünürdü. Cümleleri basit olmak zorundaydı. Çaresi yoktu. Zaten bu yüzden hiçbir zaman yazamadı. Ölmek değildi çaresi. Mezar taşını yapmak değildi. Mezarları anlatırdı. Ölüleri anlatırdı. Diriltmek isterdi onları. Onların renklerinin olduğunu bilirdi.
Yapamazdı hiçbir zaman kendi gibi olamazdı. İtilirdi. Düşerdi. Bıkardı. Yorgundu yorulmuştu. Yardım edeni yoktu. Yorgun olduğunu bilen yoktu. Yoran çoktu.
Biterdi. Günden güne biterdi. İskambil kartlarıyla yaptığı kalesi hep yıkılırdı. Rüzgar güçsüzdü. Çözmedi. Çözemedi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder